ناگهان
به چیزهایی فکر می کنم که هست
چون نام تو
چون چند محکوم که بی صدا می میرند
و نگاه کبوتری در لحظه دار
به توده ی قیر می اندیشم که دستهای تو را فرو می خورند
و جیغ زندانی ای که میله ها را در نهایت خورده اند
ناگهان لرز
ناگهان سر خوردن در لزجی یک بوسه
خالی
به نام کلاغان دهانم باز و بسته میشود
حرفهایت نم می گیرند
و برگه ها چروک می شوند
ما تصور می کنیم حرف ها کوتاهند و نمی دانیم زبان مشترک همان تنهاییست
که فواصل را به نام خود پر می کند
دستت را دراز می کنی
من شمعها را خاموش می کنم
خالی..................
شکم استخر از خاک پر می شود
و لایه های من میان آجرها گیر می کنند
برگه ها پخش می شوند
سرفه های خاموش
نام تو
اسم من
چند برگ خشک
به تو می گویند نگاهش نکن
مانند همیشه تکانی نمی خورم
هوا خشک است
دیواری که تکیه اش داده ام پوک
صدایم را ساکت می کنم
چند کرم مسخ را جذب می کنم
و خالی.............
صدای ورق ها
ضجه آن زن
و ترمز تیز ابری بالای سرم
تیرماه است
شاید که صبح زود است یا بلکه دیرتر
طعم سکوت را اکنون می فهمم
و شناور گشتن در تنم
ناگهان کمم
ناگهان سرم می افتد
به عبورها وابسته میشوم
و می فهمم که ناگهان می خواهم همه چیز را بغل کنم
و ناگهان همه چیز می روند
و می فهمم که باز زیاده روی کرده ام
می توانم ساعتها اینجا بنشینم
تمام روز را به مادربزرگ مرده ام فکر کنم
به سایه گلدانها نگاه کنم و رشک برم
به بوی خون تو و سنگینی سرت بر شانه ام
من به سکوتمان عادت دارم
اتفاق جدیدی نیست مرگت
ترک کاشی ها رشد زمانند
و آینه همان پرتگاه است
جسدت سنگین است
خانه بر دوش من است
خفاشها
پرده ها و کاغذها.....
او می گریست
صدایش می آمد
من پلک می خوردم
و او پایش را می کوبید
دستم به تکراری جلف کلمات را ردیف می کند
نمی داند چه می گوید
به چیزهایی می نگرد که نمی بیند
فکر می کند حرف می زند
حسها را قاطی کرده است
او می لرزد
و دستم به گریه هایش گوش می دهد
خالی.....
همه چیز را به من بخشیدی
تاریکی- تلخ- تاریکی
من یک گاریم
جسدت به ارثم ماند
بوی خون می دهم
و حواست هست که هر موش مرده را هم اضافه کنی
و من بیشتر
و من بیشتر
بیشتر
مهر بر گاریم می کوبند
و پتک آن مرد گنده به ما می گوید: دیگر بروید
من می روم
تو در دستانم گریه می کنی.....
و خالی...........
و تو کمکم می کنی بگریم
و تو می دانی چگونه کمک کنی که بالاخره بتوانم گریه کنم....................و من ماه ها و من ماه ها قرنطینه
بینشِ غضروف
احساسِ پوست، خواهشِ غضروف؛
و، بعد، باز،
احساسِ پوست، جنبشِ غضروف؛
و، بعد، باز،
احساسِ پوست، بینشِ غضروف
تکه ای از یک شعر بلند از اسماعیل خویی به نام از خواهشی که پوست دارد/ کتاب کیهان درد/ ص۱۹- که حتی نذاشتم جمله اش تموم شه- به نظر همین کافی بود- ببخش دیگه چاره ای نداری
آهای اقا......اتوبوس- اتوبوس- stop- stop- it's damn freezing outside اقا ممنون .... امروز کمی هوا گرمتر شده. نمی دونم چرا سردمه...اقا اون گنجشک. دیدی پرید. اقا گنجشکا اینجا زیاد رفت و امد دارن؟ اقا یه خونه تو این محله سراغ دارین؟ نه نه نه بابا دارم. اما اینجا گنجشک داره آخه می دونید.....ا ا ا ا ا اقا چند تا برگ دیدم دیروز می تونستن خشک نشن. اقا بلد بودن تا بهار دووم بیارن. اقا ببین صورتم چی شده؟ نه بابا این که چیزی نیست. ا خانوم جون با اینهمه بند و بساط و لاعلاجی چه قشنگ می خندی. میشه یه عکس بگیرم؟ نه خانوم نه عزیز نه بابا ........ بذارین فقط یه ذره گریه کنم. یه دستمال بدین. اهان اون مغازه داره؟ ok, I thought u may have one, I all forgot about u ought to buy everything here......اقا نگه دار...اقا stop دماغم کثیفه I NEED A TISSUE بابا اون لامسبو نگه دار.....hello gorgeous, o, hi....کشش میان اگزیستانسیالیسم همیشه بوده...در ابتدا که با کی یه که گارد شورع میشه که به شدت مذهبی بوده و یه مدت کشیش بوده و بعد فکر کن فک کن که به نیچه ختم میشه بعد وصل میشه به تمبون هایدگر و بابا دم این اگزیستانسیالیسم گرم....همه رو ...کرده. به هر حال که من همه رو می پسندم و از همه بیشتر رنجهای بی پایان خط خطی کی یر که گارد. نه اقا i need a tissue & a VICEROY...وای بابا ID رو ول کن
سلام ای صبح
سلام ای زیبای متعالی
سیاه در قیر ملزم تختم
جاری در نیاز به قبر به زیر خاک رفتن
اتووبوس خلوت بود. مثل همیشه. skytrain خلوت تر. یه پیرزن داشت می گفت دم کریسمس خیابونا شلوغ شده و من کلا از خونه تا اینجا 8 تا ماشین دیده بودم. دختر کناریش اصلا حوصله نداشت. به کیسه اش نگاه کرد که کاهو خریده بود و باید شامو باهاش سر میکرد. تو سرم یه کرم هی وول می خورد. دیشب دم خونه دم ورودی یه کلاغ مرده بود. تولد خواهرم نبودم.
باز هم سلام ای شب
ای تمام تلخ تلخ آه هایم
یهو پا میشی سرت خالیه. از راست به بعد جیغ. از چپ سکوت. وزوزی به غایت سمج.
خب خب خب ساعت 11 شد. ایران چه خبر بود. وای چه خوب بود. کم کم دوش می گرفتم و پیاده راه میفتادم سمت گروه. تو راه فکر می کردم. نمی دونم چرا همیشه قید واجب بود پیاده روی به گروه. همیشه آدم خیانت میکنه به ذهنش. همزمان بدبختو عادت میده به هزاران ارتباط. من فکر می کنم هر کسی در ارتباط خودش با خودش فاحشه ست. من معتقدم فاحشگی هر چیزی می تونه باشه جز بحث جنسی. این اتوبوس هم که کشت ما رو. اقا من royal park پیاده میشماااا. وای مشنگن همه اینجا. ولش کن بذار ببینم google map چی میگه. پشت اون چراغ اگه سبز شه، اگه سبز شه (نه- نه همین جا وامیستی با من تحمل می کنی- نیگا- نیگا) هیچکس نیست بخوادت- دلتنگ شه و بشه باور کرد که اینطوریه اگه هم هست. اتوبوس راه افتاد. همین جا واستا....so long to royal park
it doesn't matter, i need to fall off
....................
خسته ام از دوست داشتن
به اپرای theater of voices گوش بدین.
تولد خواهرمه.......
all I got from her today, was a tiny box of happiness
W HASTINGS
قصه ها طولانین و من نا ندارم.....واسه هر کدوم گفتش وقت می بره....من وقت زیاد دارم و نا ندارم.....دیروز یه چیز جدید یاد گرفتم...می دونید تو این شرایط آدم مجبوره به خیلی چیزا عادت کنه که البته منظورم مکان نیست. خبر جدید والا زیاده ولی همین که بگم تاریکه بسه، صبح نشده، فرقی هم نمی کنه- نا نداره- اینجا یه خیابون هست به اسم pender st. که توش راه می ری آدما همه لباس رسمی و نمی دونم نا ندارم توضیح بدم....خلاصه که خیلی شیکه....حالا.....خیابون کناریش west hastings هست. باید برید تو این خیابون تا بفهمید چی می گم. نه نرید نرید گه خوردم. اگه زن باشید که تو این خیابون نمی رین مگه قیمت تعیین کنید و drug بخواین، اگه مرد باشید که همون دومی. حالا چرا نا دارم و دارم میگم واسه اینه که باور تون نمیشه این خیابون وسط downtown چه می کنه و انقدر رو هست و انقدر زبانزد و انقدر .....بابا می خوام برم توش عکاسی، من با اتوبوس از اونجا رد شدم و بعد 3 روز هنوز آرزومه برم عکاسی. تو عمرم انقدر دلم پرتره نخواسته.....داغونن. زنا تو پیاده رو با بدترین حالت ممکن نشستن-وسط روز- وسط روز- بعضیا انقدر نشئه ن که پلاکارد زدن قیمتارو.....و مردا وای وای.....وای....همه بلند بلند با خودشون حرف می زنن....دعوا می کنن...چاقو دستشونه....این خیابون خیلی هم بلنده و پلیس کلا ترجیح میده نره تو این محل....و خیابون که تموم میشه...به به....زرق و برق sears واسه کریسمس و خیابون robson معروف...پر از مارکای معروف....و هرگز کسی تو این خیابون نمی ره....هیچ خرید و فروش خونه ای اون تو انجام نمیشه...هیچ ساختمون اداری ای اون تو نیست.....کسی نمی ره...کسی نمیره.....فردا 2 سالانه عکسه تو خانه هنرمندان.....همه اون جان...من سرمو گرم میکنم یادم نیفته.....از خونه من تا W Hastings پیاده 15 min راهه....میگم که وسط downtown این محله باور نکردنیییییییی......
هر کی اونجا .... منو دید بهش یادآوری کنه که پارسال کجا بودیم و بعدش با هم 3 تایی رفتیم 2 سالانه...یادش نره که بعد واسه من comment گذاشت که 2سالانه رو باید جمع می کردن و تو بخش خبری و هنری اون عکس منو که self هستو میذاشتن....بهش یادآوری کنین که یک سال شد و من انقدر نا ندارم و پیر شدم. بهش بگین .... زمانی که درست کرده هی کش میاد و پق تو صورتم ول میشه....صورتم سر شده.....w Hastings خیابونیه که تمام ساختموناش هتلای واقعا داغونه- همون جا می زننت زیر بغل می برنت بالا...هر بلایی سرت بیاد از پلیس خبری نیست....کسی بهت کمک نمی کنه. آخر September کله یه پسر 17 ساله از پنجره شوت میشه پایین. قاتل الان بیمارستان روانیه. کتابخونه میره و اینترنت مجانی داره. w Hastings جایی که به قیمت خیلی ارزون drug همه جورش هست. کسی که خیلی ارزون میده، میبینی که صفه. و باید از این خیابون رد شی (البته با وسیله نقلیه) تا ببینی آدما چین و عکاس باشی و نه عکاس پرتره و بعد بفهمی من چی میگم. دو نفر شبیه هم نمی بینی...آدما داغونن: بی پول و گرسنه...۲ سالانه عکسه....آره W hastings جایی که باید حتما تصمیم درست بگیرم تا برم. چون 1 تو که زنی و تصمیم داری اون تو راه بری حتما باید قیمت داشته باشی چون پس اصلا رفتی اون تو که چی...کار دیگه ای نداری....نه کسی اون تو زندگی می کنه و نه بانکی- ساختمون تجاری ای توشه و نه هیچی حتی.....نا ندارم و انقدر زر می زنما....و ۲ تتازه تو فکر کن جلوی آدما abnormal هاها دوربینتو دار بیاری...... چاقو بیخ گلوت می بندن و اگه خوشبین باشی تموم......من چیزیم نیس. با همین وضعیت لاعلاجم میشه ادامه داد... از کوری که بهتره......من که لال بودم......نا ندارم..... چیزی نیست. انقدر به حرفات فکر می کنم. تو pessimistic بودی و من دوری می کردم. از من به شدت بیشتر و راست میگفتی که آداما بتونن می زنن. دلیل نمی خواد. اگه نمی زنن نمی تونن. نگران نشو. چیزی نشده که حرفتو باور کردم. من همیشه حرفاتو می فهمم و ببسیار باور می کنم. اگه به روم نمی یارم، واسه اینه که نا ندارم. چیزیم نیست. دیگه خوب نمی شه. همین.