silent sunday

photos in my photos belong to Don Mccullin, 1935- Present

above: twenty-four-year-old mother with child in a death camp

excuses for the bad lighting, bc of the fluorescent dominated the whole library

I am a professed atheist, until I find myself in serious circumstances. Then I quickly fall on my knees, in my mind if not literally,

and I say : Please GOD, save me from this.

Don Mccullin

دستهایم سکسکه می کنند

یا می گریند

یا واپسین تیک تاک ها را ارمغانند

چندان دخیل مبند که بخشکانی‌ام از شرم ِ ناتوانی‌ خویش:
درخت ِ معجزه نیستم
تنها یکی درخت‌ام
نوجی در آبکندی،
و جز این‌ام هنری نیست
که آشیان ِ تو باشم،

تخت‌ات و
	تابوت‌ات.

□

یادگاریم و خاطره اکنون. ــ

دو پرنده
یادمان ِ پروازی
و گلویی خاموش
یادمان ِ آوازی.



احمد شاملو

۹ فروردین ۱۳۷۲

This photo belongs to a photographer whose name I'm totally unaware of. His shots get uploaded under the nickname of CAFE1930

بالاخره داره صبح میشه و شماها می رین سمت ۵شنبه شب. یک هفته شد.


what do you actually do in the most beautiful city of North America?


من حالم اینجا داره روز به روز بدتر میشه. سوژه های عکاسیمو از دست دادم. آره اینجا زیباست، میگن مثل رویاست. سر کوچه اقیانوس اطلسه و تا زیباترین پارک جهان، Stanley Park، پنج دقیقه راهه. من می ترسم. می ترسم. از جلوشون می خوام رد شم چشامو سفت می بندم......میگن ماهی نداره، اما می ترسم. من اینجا می ترسم. نه الهام...نه.... اون چیزی که واسه همه لذت بخشه، منو داره می خوره. الهام نمی دونم چرا سنگینی حرفای گروه الان داره انقدر اذیتم می کنه. انگار یهو از خواب پریدمو هیچکس نیست هیچ کس نیست. دستامو می کشم یه اطراف... احساس می کنم خواب بد دیدم، اما حس درستی نیست چون که شاید مدتها باشه که خواب ندیده باشم. آخرین بار خواب فروغو دیدم. لب پنجره اتاقم نشسته بود، من نگران بودم پرت شه پایین و اون دستاشو گرفته بود سمت ماه، مثل یه بچه خوشحال بود. الهام زیادی بودم؟


سارا دیشب تو آگهی تلویزیون یه پنگوئن نشون داد که کوله پشتی داشت و تو کویر می رفت.....می رفت و می رفت....تو longshot یه نقطه شد.


و من سارا انقدر دلم یهو واسه تو تنگ شد که آه ارام بود و نازک و رونده.... دیدمت....زیبا بودی

ناشکرم؟ ناشکری به اینه که یه عالمه آب ببینی و بگی به به آبشار؟ یه عالمه درخت ببینی و بگی به به جنگل و سبزی و طراوت و شادی....نه نمی تونم ... امیرحسین نمی تونم .... حالا تو بگو خاک بر سرت همینه که این همه مشکل داری. اگه عیده همه ماچت می کنن میگن عیدت مبارک، عین احمقا بر بر نگاشون نکن، می میری بگی عید شما هم مبارک؟

آره می میرم. نمی تون دروغ بگم. ولم کن.

الهام دلم واست تنگ شده. 5 روزه e-mail ندادی. زندگی می گذره و من زیادی بودم. خودم می دونم.

نگران نشو. هنوز همانقدر ظاهرم خوبه. هنوز می تونین بگین برو بابا کسی مثل تو که انقدر خوب بگرده چطور می تونه افسرده باشه. یعنی با این دو تا حرفای گروه اصلا که کنار نمی یام هیچ، هی هم روز به روز بیشتر می خورتم. اگه من آدم خوشحالی نیستم حالا نمی گم افسرده ام، باید بو بد بدم و لباسام داغون باشه؟ نه نمی فهمم. اصلا چرا من کم کم دارم بیشتر نمی فهمم؟ درکی از هیچی ندارم. همه جمع میشن دور یه درخت و عکس می گیرن و می پرسن تو واقعا عکاسی؟

رهی هنوز می خوای کله منو بکنی- هنوز حرصت در میاد از دستم؟ بابا دلم واسه فحشای بدت تنگ شده.............. به خدا من بی ارزش نمی کنم چیزیو- قضیه اینه که بی ارزشن

من فکر می کنم کوچه را باد می برد و من دستمال مچاله ای هستم که تمیز  مرده است...............




 

بگو زمان را نخواهم...

  

بی شک از درد من است که پرنده ای اینجا نیست

کودکی نمی دود

و درختها بغضند

بی شک از من است این سکوت های بی شکل

اشک های بی فرم

و نگاه های کورم...

آرام، قدر کافی اینجا تنگ هست

بی شک در خاموشی تن، اسارت بی تلفظ و نماد پروازمان قفل است 

چهره ی من نام یک زن است

از هر طرف بتابی، نمی بینم

اگر خاموش گردی نمی بینم

اگر فریاد، نمی بینم

بگو پوستم ندرد، شانه هایم خیره به دیوار، تو را نخواهند

بگو آب گردم تا صبح شود

و آغوش شاخه های آن پشت را پنجره گاز گاز کند

بگو زمان را نخواهم...

ای مرا سپرده به تبعید دستهایت

ای مرا چسبانده به انهدام

من نمی گریم

شاید دگر نخواهی مرا به کاستن

به تسلیم و هق هقِِ خواستن

مرا به یاد آر که طوفان برم گام نهاده است

که بوسه هایم بر صورت خشکت ابدیت ترس است. 

تقدیم به تو که زبان زرتشت می دانی و می نویسی...

شب را با روز اشتباه می گرفتی 

دیوار با زمین 

از نبض هایت که می گذشتی 

کسی ترک می خورد 

دست تکان می داد 

خیره می ماند ..... تا بروی 

  

این شهر من است
ادای سکوت بلد است و سرسام گرفته است
من این شهر را دوست ندارم
از قصه هایش بیزارم
از دستهایش خسته و تنم از آه های یخش درد می کند 

خانه ما پر از ابر است
کسی به رویش نمی آورد
دامن مادرم سیاه است
و خواهرم سرسری سنجاقی به سر زده است
پدرم اباما را پی گیری می کند و به تمامی بی خبر است
خانه ما پر از تنهایی ست
اتاقم به سکوت چشم می چرخاند
آینه ها از هم فرار می کنند
و دیوار آب قند درست می کند
عروسک هایم دست هم را گرفته اند
یکی ها می کند
یکی ناز می کند
یکی بیصدا می گرید
و من بزرگ شده ام
سعی می کنم قوز نکنم
لباس های گل گلی نپوشم
و هنگام شام چهار زانو نشینم. 

عروسکها ساکت!
بگذارید باورشان شود
خواسته هایتان را مبادا!
همه چنگال دارند
لب بندید!
همه پر از دندانند. 

دلم می خواست در می زدم
تو پشت در می بودی و باز نمی کردی
صدای نفس هایت می آمد و نمی خواستی مرا ببینی
مادرم، کاش کمی نامهربان بودی!
دلم می خواست تلفن زنگ می خورد و صدایت نمی امد که با افتخار صحبت می کنی
پدرم، کاش کمی از این کم بودی!
خواهرم همین کافیست:  

رقص سایه ها و کبودی زنبق ها و نامیرایی لبخند! 

بنشین در این دم حرف بزنیم
بگذار بگویم تاش های سیاهت را من کشیدم
آن دست که به خود زنجیرش کردی
از نای قلموی من نفس می گیرد
و این غرور با چروک های گردن من رو به رشد است
می فهمم مترسک بودنت بی چاره است. 

من این شهر را دوست ندارم
حتی نمی توانم شعری بنویسم
در شکمم شمع روشن می کنم
و بی انکه بفهمم پلک می زنم
چون پوسته ای خشکم، لگدی از باورم رد می شود
و فکر می کنم که جهان مرتب ساکت می شود
یک به یک فراموش می کنم
و خواب هایم یک به یک کوتاهتر می شوند
و تو حتی گوش نمی کنی. 

من این شهر را بیزارم
خواب گنگم را از تو دارم
سنگینی هر پلک را از تو دارم
ملال دستهایم از توست
تیرگی پرده هایم نیز. 

من بزرگ شده ام
مرتب عروسک ها را دعوا می کنم
گوشزد می کنم پاهایشان را جمع کنند
و وقتی اتل متل بازی می کنند، من می روم
شاید باید همین گونه می شد تا می مردی 

من این شهر را دوست دارم:  

پل هایش بیداد پرتاب است و از شانه هایش صدای هق هق می آید.

فقط ۲ آواز

۲ آواز برای پرنده ام بده
لال است و مدام نقاشی می کشد 

۲ بال برای پرنده ام بده
فلج است،
مالامال از میله
ظرف آبش را سفت چسبیده است. 

love u all badly :)

 

روز آخرم رحم نکردیناااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااا  

الان میگین این دم رفتنم دست از  بر نمی داره  

انقدر خوبین که نوش جونم  

بچه ها love you all badlyyyyyyyyy 

 missing you all around  

کمی آرام شده ام

کلاغ ها غار غار می کنند
من پشت پنجره ام
دیوار زوزه می کشد
آسمان شرمش است ببارد
من کمی آرام شده ام

تنم پر از کلاغ
دستهایم غار غار
من تنم سیاه
دلم آوازی قرمز می خواهد
آرام می شکافم 
سینه ام غار غار
و صدایی مرتب می گوید: مرگ را به خاطر آور

پنجره را باز می کنم
سایه ها پنهان می شوند
شاخه ای بال بال زنان می آید
من یادآوری می کنم: دوست نمی دارم
و لورکا می گوید: چقدر بی شباهتی تو به من- ای شهوت شراره افکن بر کمر
رعد و برق نمی زند
چیزی تغییر نمی کند
صدایی زمزمه می کند منتظر خواهد ماند
و من هنوز پاهایم پیر نیست
دستهایم از شهوتِ پاره کردن جوانند
و گیسوانم آنقدر زیادند که طناب.... طناب گردند

بوی کلاغ می دهم
دستها منقارند
می خواهند- می خواهند
از دوردستها پارس می کنند
سرفه ام بند نمی آید
و کسی گفت: مرده ای، خواب سگ خوب نیست

همسایه امروز مرد
مرتب خودم را قورت می دهم
دیدمش
و سرم  سکسکه می کند
کمی آرام شده ام
قرمز از تنم می شویم
قدر دیوارها را اکنون می فهمم
شهر را دوست ندارم
از چین پشت پلکها می ترسم
خط کشی ها را دوست ندارم
از آدمها بیشتر و بیشتر می ترسم
کفشهایشان را دوست ندارم
و شاملو می گوید: زیرا آفتاب تنهاترین حقیقتشان بود- احساس واقعیتشان بود
کلاغی کندم
تنم خون می آید
و سعی می کنم مرتب به یاد آورم که دیگر دوست نمی دارم

من دروغ گفتم
جسد همسایه را ندیدم
من دروغ گفتم
همسایه امروز نمرد
شهر یکصدا غار غار می کند
و اسفندیار می گوید
در این واپسین ثانیه ها بی رحم باشید- مبادا مهری بیاید و به ادامه وسوسه ام کند