هیچ وقت نخواستم همه ی حرفها را بگویم
چون از آنها آتشی پیش می آمد
و زیاد که نزدیک می شد
خیابان را گم می کردم
و آن همه چهره که شبیه تو می شدند،
بیشتر گمم می کردم.
_ تو با خنجری از میان استخوانهایم می گذشتی _
فکر نمی کردی که با دیدن هر شب ماه
جا پای تو در من ژرفتر می شود؟
فکر نمی کردی که از آن پس من
آب را در رودخانه ها خون می دیدم؟
و درختان را در فشار آوردن ِ دلتنگی ام
شکنجه می دادم؟
آیا عشق، طوفان و بارانی ناگهانی نیست
که پرنده ای را در شب به پنجره و در و دیوار می کوبد؟
پرند ه ای که دنیا را در شبی طوفانی و خیس گم کرده
خوب می تواند بداند که من با چه حسی در کوچه ها
کودکان ِ پنج ساله را در آغوش می کشم و می گریم.
فکر نمی کردی تنهایی من
پنجره ای کوچک را در گلویم آنقدر بفشارد
که در دستهایم زندانی شوم؟
در چشمهایم؟
آیا عشق
تنها برای کور کردن و سر بریدن ما می آید؟
آواز که می خوانم
درختان ِ حیاط در خاک به هم نزدیکتر می شوند
و گلهای باغچه یک به یک زردتر.
تو با خنجری از میان استخوانهایم می گذری
و فکر می کنی که تسکینم می دهی.
برای نگاه کردن به چشمهای تو چند قرن آرامش
چند قرن سکوت و فاصله کم دارم.
آواز که می خوانم
آتشی در آتش می پیچد
و مادرم پشت در می نشیند و با صدای بلند گریه می کند
و در صدای لرزانش مدام می گوید:
_ باز خواب او را دیده است
باز خواب او را دیده است.
فکر نمی کردی که ما به چشمهای هم آنقدر نزدیک شده ایم
که همه چیز، خود را در این فاصله خطا یافته و بیرون رفته؟
خونم به صدایم چسبیده و تو
به خونم.
آواز که می خوانم
تمام شهر به قلبم می چسبد
و سربازهای پادگانها از ترس
توپها را در درونم شلیک می کنند.
چند دریا می آید که بوی تو را از خونم بیرون ببرد
اما همه بوی ترا می گیرند و راه برگشت بسته می ماند
من سنگین تر می شوم.
فکر نمی کردی که ترس در من آنقدر بزرگ شود
که نتوانم به چیزی پناه ببرم؟
اکنون که هزار سال آشنایی با تو در خونم می گذرد
مجبوریم که به یک دو راهی در قلبهایمان برسیم
میدانی؟
عشق قصه ای سحرآمیز است که نمی گذارد کودکان بزرگ شوند
من به خاطر کودکان تو باید
خاموش بمانم
و خودمان را به آن دو راهی برسانم.
عشقم را به بچه های تو داده ام
خوب آنها را بزرگ کن.
1373/11/8
مجموعه شعر "آتشی برای آتشی دیگر"
شهرام شیدایی
تاثیرگذارترین- بی همتاترین شعری که تاکنون خورده ام.