من کسی را می شناسم
که شبی گسترده در اندامش خفته بود
چشمانش آرام
دهانش پر سکوت
نفس هایش تاریک
و دستهایش بسیار بود.

 

 

 

 

 

 

عکس: علی 

شعر: اسفندیار